Stać i patrzeć tam gdzie dla innych horyzont...

Od tygodnia zamieniliśmy ze sobą jedno słowo. Nie mam pretensji. Tylko nie rozumiem dlaczego czuję, że jest inaczej niż on mówi. Dzisiaj, na przerwie patrzyliśmy na siebie z odległości około dwudziestu metrów, siedział sam na ławce. Tak bardzo chciałam do niego podejść chociaż wiedziałam, że nie mogę. A potem już nie siedział sam więc i tak nic by nie wyszło. Jeszcze dwa tygodnie temu byliśmy ze sobą prawie cały czas, a teraz nie mam nawet odwagi, żeby do niego podejść. Szanuję jego decyzję i go rozumiem. Szkoła powinna być najważniejsza, przynajmniej na razie. A tymczasem mam jeszcze dwa miesiące, żeby popatrzeć, czyli jedyne co mi zostało. Dzisiaj mało brakowało, a powiedziałabym mu co czuję ale, żeby coś powiedzieć trzeba podejść. No właśnie i w tym tkwi problem... Ale chciałabym usłyszeć z jego ust, że naprawdę jestem mu obojętna i, że niczego nie będzie żałować.